Sven Kramer heeft zijn eerste succesje in Pyeongchang binnen. Hij won op het ijs van de Gangneung Oval een testwedstrijd over drie kilometer. In een direct duel versloeg hij concurrent Ted-Jan Bloemen. Maar wat zegt het?
Sander van MersbergenLaatste update:05-02-18, 13:12
De kopman van Team LottoNL-Jumbo versloeg zijn grote rivaal, die sinds 2014 voor Canada uitkomt, op de 3000 meter met een verschil van ruim 4 seconden: 3.38,64 tegen 3.42,97. De tijd van Kramer is een wereldrecord op laaglandbanen: niet eerder reed iemand zo snel op zeeniveau.
Het is een soort generale repetitie.
Jochem Uytdehaage
De betekenis van dat resultaat? Moeilijk te zeggen. De echte afrekening vindt bij een testwedstrijd niet op papier plaats, maar in het hoofd van de deelnemers, zeggen oud-olympiërs. ,,Het is mentale oorlogsvoering,” zegt tweevoudig gouden medaille-winnaar Jochem Uytdehaage.
Eén ding is zeker: na afloop zullen alle deelnemers zeggen dat het wel lekker ging, al was het maar om de tegenstanders niet wijzer te maken dan ze al zijn. ,,En allemaal zullen ze beweren dat ze niet tot het uiterste zijn gegaan. Maar reken maar: een schaatser die weet dat hij de rondjes echt uit zijn tenen moest halen, stapt met een heel slecht gevoel het ijs af.”
En dus is het een belangrijk moment, voor de Olympiërs die vandaag en morgen hun ijzers onderbinden in de Gangneung Oval. Deelnemers kunnen kiezen uit vier afstanden – 500, 1000, 1500 en 3000 meter. Eerst de dames, dan de heren.
Vooral op die laatste afstand is de startlijst er één om van te watertanden. Ongeveer alle mannelijke tenoren geven acte de presence – Sverre Lunde Pedersen, Jorrit Bergsma, Nicola Tumolero en in de laatste rit Sven Kramer tegen Ted-Jan Bloemen. Opvallend, want bij de Spelen zelf staat ‘de drie’ bij de heren niet op de agenda.
Mark Tuitert, in 2010 winnaar van de 1500 meter in Vancouver, legt uit waarom het voor de deelnemers toch logisch is om een drie kilometer te rijden. ,,Je gaat niet helemaal verrot. Je kunt hem op vijf kilometer-tempo rijden, en dan de laatste vier, vijf rondjes bewaren voor de echte wedstrijd.”
Ook Uytdehaage reed in 2002, een week voor zijn Olympische glorietocht in Salt Lake City begon, een drie kilometer. ,,Ondanks een stijve rug reed ik die heel stabiel. En de tijd was ook prima, 3.43 ofzo. Dat gaf onwijs veel vertrouwen.”
Toch kun je je afvragen wat het toevoegt, zo’n wedstrijd, in de wetenschap dat je als schaatser het ijs met een beetje pech met meer vragen dan antwoorden verlaat. Op een training kun je ook gewoon drie kilometer afleggen, en je coach laten klokken. Als het niet lekker gaat, probeer je het een dag later gewoon weer.
Maar er is nog een reden om toch het ijs op te gaan, vertelt Uytdehaage. ,,Het is een soort generale repetitie. De testwedstrijd vindt ongeveer op dezelfde tijd plaats als de echte wedstrijd, dus je kunt een hele doorloop maken. Van het eten tot het transport naar de ijshal. Je ziet waar je tegenaan loopt.” Tuitert vult aan: ,,Je kunt het ijs testen, je benen testen. Legt de route van de kleedkamer naar het middenterrein een keer af, kunt het allemaal op je in laten werken.”
Winnen is bij een testwedstrijd niet het belangrijkste, zeggen beide ex-schaatsers. Tuitert: ,,Er zal wel gestreden worden, maar je gooit echt niet al je kaarten op tafel.” Uytdehaage: ,,Het laatste rondje zal vermoedelijk het snelste zijn.”
Wie vandaag geen deuk in een pakje boter rijdt, hoeft overigens niet alle hoop te verliezen. Tuitert, dit jaar in Pyeongchang aanwezig als analist voor de NOS én gastheer in het Holland Heineken House, reed acht jaar geleden, voor zijn gouden medaille, niet bepaald een droom van een testwedstrijd.
,,Ik koos er voor om een 1500 meter te rijden. Dat doet bijna niemand, want dat is echt een verschrikkelijke afstand. Maar Derek Parra deed het wel voor zijn gouden medaille op de Spelen, en Johan Olav Koss ook, dus ik dacht: de groten der aarde deden het, dan ik ook. Ik ging die testwedstrijd in met een duidelijk doel. Mensen zeiden altijd dat ik te hard van start ging, dus in die wedstrijd nam ik me voor om de eerste 300 meter wat in te houden en daarna vlak te rijden. Dat lukte allemaal, en ik voelde me bij de finish nog prima. Eén probleem: de tijd was helemaal niet goed. Dat was een belangrijke les voor mij. Ik moest het op mijn eigen manier doen.”
Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal. En dan zijn er ook nog tegenstanders om in de gaten te houden. Wanneer die als een scheermes over het ijs vliegt, en je zelf loopt te harken, dan geeft dat helemaal geen fijn gevoel. En dus zal Sven Kramer vannacht toch iéts lekkerder slapen dan Ted-Jan Bloemen.
