Vallend ziet Brand goud uit zicht verdwijnen

Door Daan Hakkenberg

Al in de eerste ronde gaat ze onderuit. En de oversteek op de schuine modderhelling halverwege het parkoers is elke ronde een gevecht op zichzelf. Maar de laatste valpartij na een foute fietswissel in de post, anderhalve ronde voor het einde, wordt Lucinda Brand fataal. Terwijl haar voet nog vastzit in het pedaal trekt vader Fred Brand haar fiets al weg. De opgelopen achterstand op Sanne Cant weet ze niet meer goed te maken. Wat rest is een stortvloed aan tranen en een zilveren WK-medaille. Marianne Vos kwam als derde over de streep.

Terwijl Brand zelf nog naar de dopingcontrole moet, staat vader Fred Brand de fietsen van zijn dochter schoon te maken. Hij voelt zich schuldig, zegt ‘ie. Omdat hij degene was die de fiets van Brand aanpakte. ,,Ik kan me nu voorstellen hoe Gerard Kemkers zich voelde toen hij Sven Kramer de verkeerde kant op stuurde in Vancouver. Zo erg is het. Lucinda had al een paar keer een achterstand goedgemaakt, maar dit was net te veel. Zo’n moment wil je als vader niet meemaken. Zeker niet als je weet wat ze heeft gedaan om hier een resultaat te boeken. Zoveel kansen krijg je niet om wereldkampioen te worden. Als ze tweede wordt, heb ik daar alle vrede mee. Maar niet als ik daar de oorzaak van ben.’’

Door al haar val- en glibberpartijen rijdt Brand - rijdend met nummer 13 - de halve wedstrijd achter haar landgenoten aan die samen met de Belgische Sanne Cant op kop zitten. Maar in ronde vijf weet ze zich naar voren te vechten en laat zien dat ze de sterkste vrouw in het oranje is. Ze slaat een gat en alleen Cant kan volgen. Tot ze een ronde later in de pits weer op de grond ligt.,, Ik stap redelijk laat van mijn fiets en mijn vader had mijn stuur iets eerder vast voordat ik mijn voet los had. Maar dat doet hij niet expres”, zegt Brand achteraf.

,,Ik voelde me heel goed. Ik weet niet of ik had gewonnen. Misschien wordt het een sprint of een duel wie als eerste over die schuine kant gaat,’’ zegt ze over de finale met cant die er nooit kwam. Dat ze zo vaak terug kwam en uiteindelijk op kop kwam, was het bewijs hoe sterk ze was. ,,Ik had eindelijk het gevoel nu kan ik de rest eens onder druk zetten in plaats van dat zij mij onder druk zetten. Maar die laatste valpartij was er één te veel.’’