Kinderen houden oppasopa Wim jong: ‘Ik zou zo op de slee stappen of in een boomhut klimmen’

,,Ik bracht anderhalf, misschien wel twee, jaar geleden op een avond eens wat broodjes langs bij het gezin van de tweeling, Rosa en Rodé. Die kende ik van de kerk. Ze zaten te eten en papa was er niet. Ze hebben een grotere zus en een broer met autisme. Dus die heeft ook veel aandacht nodig. De tweeling wilde niet eten. Om de beurt gaf ik ze toen gewoon een hapje. Moeder vond dat toch wel prettig. Een paar dagen later hadden ze voor een paar uurtjes een oppas nodig. Of ik dat soms even kon doen...’’

,,Dat wilde ik wel. Zo is het gekomen dat ik hun oppasopa werd. Ze kwamen een jaar lang elke week. Nu zie ik ze nog af en toe. Zelf heb ik ook kleinkinderen, maar die wonen niet direct in de buurt. Mijn oudste zoon woont in Klaaswaal, de jongste in Rhenen. Ik heb geen auto, dus ik zie ze niet zo vaak... Hé, Rosa: je beer verliest haar rok!’’

,,Ik woon hierachter, in het huis met de zonnepanelen. Daar woon ik alleen. Mijn vrouw is vijftien jaar geleden overleden. Ze was 59. Ze had borstkanker, met uitzaaiingen in haar hoofd. Ik ben gelovig. Met een goed leven kunnen we het verdienen om in het paradijs te komen. Mijn vrouw is  daar terechtgekomen. Daar is het eigenlijk beter dan hier.’’

,,Je moet het verlies natuurlijk eerst een plaatsje geven, maar ik ben het anders gaan beschouwen. Als je kinderen hebt die trouwen, is iedereen blij. Ze feliciteren je ook. Maar... de kinderen gaan wel het huis uit. Zo is het gemis bij een overlijden eigenlijk ook. Ik weet dat ze nu op een goede plek is. Als je het zo bekijkt, is het niet zo zwaar.’’

Bekijk eerdere ontmoetingen in Van De Straat in het dossier.

Elke ochtend up-to-date met het laatste nieuws uit Dordrecht en omstreken? Schrijf je hier in!