Sven Kramer voltooit unieke trilogie op 5000 meter

Keizer van de 5 kilometerEn wéér werd Sven Kramer olympisch kampioen op de vijf kilometer. Voor de derde keer op rij deed hij wat iedereen – inclusief hijzelf – verwachtte: winnen.

Thijs Zonneveld 11-02-18, 10:00 Laatste update: 11-02-18, 12:32

Door Thijs Zonneveld

Zekerheden zijn er niet veel in het leven. Maar sommige dingen zijn altijd hetzelfde. Water is nat. IJs is koud. Na dinsdag komt woensdag. En Sven Kramer wint de vijf kilometer als het ergens om gaat.

Hij won op de Spelen van Vancouver. Hij won op de Spelen van Sotsji. En op de Spelen van Pyeongchang doet hij het opnieuw. Een verrassing kun je het niet noemen. Kramer levert altijd en overal. Op de tien kilometer is hij – soms – kwetsbaar, op de vijf niet. Hij eet de vijf kilometer, hij drinkt de vijf kilometer, hij ademt de vijf kilometer; hij wóónt in de vijf kilometer. Hij weet precies wat hij doet, hij heeft geen stopwatch nodig om als een metronoom rond te rijden. Hij is Clockwork Orange.

In het begin van zijn carrière was het soms spectaculair wat hij deed. Hij begon aan zijn races als een dolle hond, hij vernederde concurrenten door bij ze weg te demarreren alsof ze stuntelende kleuters op houten schaatsjes waren. Maar de laatste jaren wil hij, boven alles, winnen. Het hoeft niet met een lichtjaar voorsprong, het hoeft niet in een wereldrecord. Hij doet op de manier die hem het meeste kans geeft op nieuw goud: zakelijk en professioneel. Alsof het business as usual is. En misschien is dat het ook wel voor hem.

Hij is een gegeven. Waar Bob de Vries er geen pepernoot van bakt, Jan Blokhuijsen in de laatste rondes op een hoopje gaat en Ted-Jan Bloemen euforisch blij is met zilver, daar draait Kramer zijn rondjes als een machine die maar één standje kent: winnen. Stoïcijns rijdt hij zijn vijf kilometer op de ijsbaan van Gangneung. Hij trekt zich niets aan van de snelle opening in de rit voor hem; hij heeft een plan en voert dat met chirurgische precisie uit. De rondetijden zijn vrijwel allemaal hetzelfde: laag in de 29 seconden. Het brengt hem naar een tijd die langzamer is dan vorig jaar op het WK afstanden – maar wel bijna twee seconden sneller dan Ted-Jan Bloemen en Sverre Lunde Pedersen. Voorspelbaar? Saai? Dat interesseert hem geen zak – en terecht.

Na afloop van zijn race gaat hij, kortstondig, op het trapje naar de catacomben zitten om op adem te komen – buiten het zicht van de camera’s en zijn concurrenten. Als hij weer het middenterrein op loopt, is er niets aan hem te zien. Geen vermoeidheid. En zelfs nauwelijks blijdschap. Hij juicht wel, hij zwaait wel, maar aan alles is te zien dat hij zelf ook niet anders verwachtte dan dat hij hier zou winnen. Op het podium priemt hij een vinger in de lucht. Eén wijsvinger, het nummer één.

Zíjn nummer.

Bekijk hier alle video’s van Studio Korea, met interviews, voorbeschouwingen en reportages van onder anderen Thijs Zonneveld, Gianni Romme en Hidde van Warmerdam.