Marjo (56) weet na heftig ongeluk: nooit meer korte rokjes

Het was prachtige zomerse zaterdag in juli vorig jaar, toen de Doornenburgse kunstenares Marjo Wiltingh (56) achterop de motor zat, haar handen geklemd om haar nieuwe liefde: Ab Schottert. Ze reden in Balkbrug, in de buurt van Zwolle, toen een afslaande auto het tweetal over het hoofd zag. Ab had het stuur van de motor vast en viel pas later, maar Wiltingh vloog over de motorkap van de auto. De gevolgen waren niet te overzien. 

,,Ik had een klaplong en alles aan de linkerkant van mijn lichaam was gebroken. Van mijn sleutelbeen, schouderblad, heup tot knie en grote teen. Ik heb daarna drie weken in Zwolle in het ziekenhuis gelegen, waar ik uitstekend behandeld werd. Daarna volgden drie nare weken in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.''

,,Het gaat in hele kleine stapjes beter. Als je kijkt naar waar ik vandaan kom. Mijn bed stond in de woonkamer en nu kan ik weer traplopen. Mijn geheugen is echter nog niet goed. De ochtend kom ik redelijk goed door, maar 's middags stort ik in. Een vergadering van drie uur is niet vol te houden.''

,,Er is me gezegd dat ik eerst maar eens een jaar moet revalideren en daarna kijken we verder.''

Tekst gaat verder onder de foto

,,Het was een soort dagboek. Er zijn heel veel mensen die me kennen die ook geïnteresseerd zijn maar niet meteen gaan bellen. Dat is fijn aan Facebook. Er kwamen best vaak mensen op bezoek die na afloop aangaven: 'als ik wat voor je kan doen...' Toen heb ik een lijstje op Facebook geplaatst met wat mensen voor me konden doen.'' 

,,Toen hebben veel mensen gereageerd die ik eigenlijk alleen via Facebook ken. Zo kwamen er wekelijks Facebook-vrienden die iets deden in de tuin of aan het poetsen waren. Dat was hartverwarmend. Nu gaan de mensen wel weer over tot de orde van de dag. Sommigen geven wel aan dat ze het fijn vinden op de hoogte gehouden te worden.''

„Soms wel, ja. Daar praat ik over met een psycholoog. Ik vond zelf altijd dat ik mooie benen had, maar die zijn nu verminkt. En die worden ook niet meer mooier. Ik was iemand die hield van korte rokjes en blote benen. En laatst ging ik voor het eerst naar de sauna, maar daar kan ik niet meer normaal rondlopen. Mensen vragen dan toch wat er gebeurd is. Ik blijf daar wel naartoe gaan, maar ik moet me realiseren dat mensen dan zo kunnen reageren. Normaal was er in de sauna nooit iemand die vroeg hoe het met me ging.”

,,Uit de redoutes heb ik me voorlopig teruggetrokken. Dat was een heel moeilijk besluit. Ik probeerde lang vast te houden aan wat ik kon voor het ongeluk. Gelukkig wordt de zichtbaarheid van de torens gerealiseerd, maar het staat voorlopig voor mij geparkeerd. En mijn atelier weet ik nog niet. Cursussen worden nu door mijn ex Jos gegeven. Die had ik uitgekocht en hij zou dit jaar met pensioen gaan. Die neemt de lessen op zich, gelukkig.''

,,Ik heb in ieder geval meer compassie gekregen voor mensen in een rolstoel. Als zoiets je overkomt is het heel fijn als de zorg uit handen wordt worden. Wat nu heel veel gebeurt, is dat de regel boven de patiënt gaat. Zes weken geleden heb ik een trapleuning aangevraagd, maar ik ga al zes weken onveilig de trap op. Het duurt maar. Het afhankelijk zijn van anderen vind ik vooral lastig.''

Dan wijst Wiltingh op enkele foto's aan de wand, van enkele jaren geleden. Ze poseert daar voor een gletsjer in Canada. Tranen rollen over haar wangen. ,,Ik ben blij dat ik altijd veel van de wereld gezien heb. Maar geen enkele arts kan me zeggen of ik dat ooit nog kan doen. Ik hoop vooral dat ik straks weer normaal kan lopen.''